Terapia czaszkowo-krzyżowa dla dzieci

Praca terapeutyczna z niemowlakami jest szczególna. Ze względu na niezmierną delikatność i nieinwazyjność jest bardzo bezpieczna. Zmiany zachodzą dużo szybciej niż u osoby dorosłej. Malutkie dzieci nie miały jeszcze czasu by utrwalić wzorce napięć i wykształcić kompensacje, a ich rozwijające się ciała i układy nerwowe mają ogromną plastyczność i elastyczność. Dlatego np. wszelkie asymetrie, deformacje czy urazy będące wynikiem procesu porodowego mają szanse bardzo szybko złagodnieć i wyrównać się.

Poród jest ogromnie mocnym doświadczeniem dla każdego noworodka i często jego nie w pełni jeszcze zintegrowane echa są przyczyną dolegliwości maluchów. Niemowlaki, nie mając jeszcze języka dla wyrażania swoich odczuć robią najczęściej poprzez płacz. Terapia czaszkowo krzyżowa pomaga dziecku w pełni zintegrować doświadczenia porodu i wczesnych etapów życia.

Podczas terapii dziecko może być cały czas w kontakcie z rodzicem lub opiekunem – obecność najbliższej osoby jest ważna dla poczucia bezpieczeństwa dziecka, a to wspomaga proces terapii. Często efekty terapii odczuwa również sam rodzic, a więź między nim, a dzieckiem się wzmacnia.

W przypadku noworodków i niemowlaków terapia czaszkowo krzyżowa może przynieść pomoc w łagodzeniu wielu dolegliwości i objawów, m.in. takich jak:

• trudności ze snem i z karmieniem
• kolki
• częsty, długo utrzymujący się płacz
• refluks, ulewanie, wymioty
• odkształcenia i asymetrie poporodowe
• zmiany skórne
• nieprawidłowe napięcia mięśniowe

Tutaj terapia czaszkowo krzyżowa również może okazać się pomocna, przede wszystkim wtedy, kiedy problemy czy trudności wynikają z braku równowagi w funkcjonowaniu układu nerwowego. Czyli np. nadpobudliwość, dolegliwości słuchowe, wzrokowe, nosowo-gardłowe, trawienne, nadwrażliwość sensoryczna, lęki i niepokoje, problemy ze snem itp.

Z młodszymi i starszymi dziećmi terapia najczęściej odbywa się przy zabawie. Zaangażowanie dziecka w ciekawe zajęcie ułatwia rozwinięcie zaufania i nawiązanie relacji terapeutycznej, a terapeucie pozwala używać dotyku bez konieczności nakłaniania dziecka do dłuższego leżenia na stole do terapii. Takie podejście z doświadczenia sprawdza się najlepiej – choć są dzieci, które bardzo chętnie leżą na stole bez zniecierpliwienia.